Kościół św. Wojciecha w Bytomiu, w obecnej formie pochodzący z XV w., zbarokizowany w II. połowie XVIII w., wpisany do rejestru zabytków pod numerem A/461/56 z 02.11.1956 r. oraz A/1148/70 z dnia 21.12.1970 r., jest jednonawowym, halowym, barokowym kościołem z gotyckim prezbiterium, murowanym z cegły, z elementami kamienia.
Większość wyposażenia wnętrza jest współczesna.
W kruchcie kościoła, po lewej stronie znajduje się krzyż „misyjny”, po prawej, we wnęce obraz „Dusz w czyśćcu”, a na centralnych filarach podtrzymujących chór, znajdują się gipsowe figury św. Antoniego z Padwy (po lewej) i św. Franciszka z Asyżu (po prawej).
Ołtarz główny, który powstał w 1962 r., składa się z monumentalnej figury św. Wojciecha, centralnie wkomponowanego dużego krzyża oraz reliefów ze scenami z życia, śmierci i chwały Świętego autorstwa artysty malarza i rzeźbiarza Ludwika Konarzewskiego (juniora). Przedtem na miejscu figury znajdował się dużych rozmiarów obraz św Wojciecha. Poniżej, po prawej stronie, znajduje się tabernakulum. Sam stół ołtarzowy (posoborowy), wykonany z marmuru, pod blatem za szybą, mieści relikwie świętych, w tym na centralnym miejscu, w specjalnej trumience, relikwie św. Wojciecha. Obok, po prawej i po lewej stronie, znajdują się także relikwie: św. Franciszka z Asyżu, św. Antoniego z Padwy, św. Ojca Pio i św. Brata Alberta Chmielowskiego.
Po lewej stronie nawy kościoła znajduje się ołtarz boczny z figurą Najświętszego Serca Pana Jezusa, przy której z prawej strony klęczy św. Franciszek, a z lewej św. Klara.
Natomiast po prawej stronie nawy kościoła znajduje się ołtarz boczny z figurą Fatimskiej Pani wraz z trójką dzieci – Łucją, Hiacyntą i Franciszkiem, którym Matka Boża objawiała się w 1917 r. Twórcą tych rzeźb jest artysta Maksymilian Tkacz. Od 2014 r. w miejscu nieużywanego, drewnianego tabernakulum, umieszczone zostały relikwie św. Jana Pawła II.
W środku nawy, na styku jej szerszej i węższej części, po lewej jej stronie ustawiona jest figura św. Barbary, a po prawej figura św. Józefa.
W najstarszej prezbiteryjnej części kościoła z prawej jego strony mieści się osobna kaplica poświęcona Matce Bożej Częstochowskiej z Jej szacownym wizerunkiem ołtarzowym. Okno kaplicy wypełnia witraż przedstawiający św. Franciszka z Asyżu.
Z dawnych sprzętów pozostały dwie barokowe figury z XVIII w., znajdujące się pod chórem kościoła, przedstawiające świętych apostołów Piotra i Pawła.
Z tyłu kościoła, po prawej stronie, na wysokości chóru, znajduje się obraz „Przemienienie Pańskie”. Jego data namalowania i historia powstania nie jest znana.
W 1958 r., w czasie prac remontowych, znaleziono pod posadzką kościoła dwie płyty kamienne. Jedna płyta pochodzi prawdopodobnie z XIV wieku. Dotąd nie odczytano jeszcze jej tekstu. Wmurowana została ona w ścianę w pomieszczeniu za kaplicą Matki Bożej Częstochowskiej. Druga płyta nagrobkowa pochodzi z XVII wieku. Wynosi 1,90 m długości, 1,11 m szerokości oraz ok. 20 cm gruba. Napis wyryty na niej jest bardzo niewyraźny, wytarty. Ta płyta wmurowana jest na jednej ze ścian zakrystii.
W wieży kościoła znajdują się trzy dzwony z 1869 roku – duży: „Glaube” (Wiara), mały: „Hoffnung” (Nadzieja) i średni: „Liebe” (Miłość).
